کاهش تورم یکی از اصلی ترین و مهمترین مطالبات مردم در طی دهه های گذشته از دولتمردان بوده است به این خاطر شاهد هستیم در برنامه های توسعه ای کشور و در شعارهایی که به مناسبت انتخابات مختلف اعم از مجلس یا انتخاب رئیس جمهور به مردم داده می شود، موضوع کاهش و تک رقمی کردن نرخ تورم بسیار برجسته است.

با اینکه در خصوص موضوع کاهش و تک رقمی شدن تورم بسیار گفته می شود و برخی سیاست ها برای کاهش نرخ تورم اعمال می شود اما تورم به این دلیل کاهش نمی یابد که زیر ساخت های مناسب این اتفاق مبارک آماده نیستف یعنی دولت تمام هم و غم خود را ناظر بر حل ریشه ای و اصولی معضل و مشکل بزرگی به نام تورم نگذاشته است.

به بیان بهتر می توان گفت عموما در طول سال های گذشته تا کنون دولتها برنامه ای اصولی و اجرایی برای حل تورم نداشته اند که با اجرا موفق به حل معضل تورم شوند؛ بنابراین مساله کاهش نرخ تورم را با  عناوین و توجیهات مختلفی به تاخیر و تعویق می اندازند، در حالی که روز به روز عمق فاجعه افزایش تورم بیشتر می شود.

به نظر می رسد این موضوع یعنی به تاخیر انداختن حل مساله تورم به دولت کنونی نیز سرایت کرده است یعنی مشاهدات بیانگر آن است که در یکی دو سال باقیمانده از عمر دولت، مسوولین و دولتمردان تلاش می کنند تا اوضاع از کنترل آنها خارج نشود، در حالی که باید به این موضوع واقف باشند که در پایان عمر دولت با انبوهی از مسائل و مشکلات مواجه می شویم در حالی که متاسفانه منابعی برای حل آنها وجود ندارد؛ اینجاست که روز به روز احتمال افتادن در ورطه تورم های بزرگ یا ابرتورمی شدن اقتصاد وجود دارد، کما اینکه در حال حاضر  کشور به سمت ابرتورم رفته، یعنی در مقایسه نرخ تورم کنونی با تورم بیست سال گذشته می توان گفت که نرخ تورم به شدت افزایش یافته در حالی که برنامه اصولی و دقیقی که بتواند کشور را از معضلات و سیاه چاله ای که درآن گیر کرده خارج کند ارائه داده نمی شود.

متاسفانه هر آنچه دراین موضوع انجام می شود موقتی است و جنبه مسکن دارد یعنی سیاستهای است مبتنی بر حل مسائل به صورت روزمره که فقط در کوتاه مدت اقتصاد ملتهب و تورم زده ایران را آرام می کند اما در بلند مدت با تداوم وضع موجود به هیچ وجه نمی توان چشم انداز مثبتی برای اقتصاد ایران ترسیم کرد.